Adnycl

Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye sormuş. Öğrencilerden biri “çünkü sükunetimizi kaybederiz” deyince ermiş “ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız?” diye tekrar sormuş. Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.” “Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık

  Kahrından Ölen Bir Kahraman ‘Mustafa Muğlalı’(ATATÜRKÜN BİRE BİR SİLAH ARKADAŞI ) Kubilay’ı şehit edenleri yargılayıp, idam eden Menemen İstiklal Mahkemesinin başkanıydı Mustafa Muğlalı. İzmir Menemen’de asteğmendi. 23 Aralık 1930 günü gericilerin isyanını bastırmak üzere görevlendirildi. Kan dökülmesin diye çok uğraş vermişti Mustafa Fehmi Kubilay… Olaya müdahale ettiği sırada bir kurşun ile göğsünden yaralandı. Yaralı bedeni sürüklenerek cami avlusuna getirildi. Kör bir testere ile başı kesilerek, sancağın ucuna takıldı ve Menemen sokaklarında gezdirildi. 1 Ocak 1931 itibarı ile bölgede Fahrettin Altay komutasında sıkıyönetim ilan edildi. Divan-ı Harp kuruldu ve sanıklar yargılanmaya başladı. 24 Ocak 1931 günü iddianame okundu, 28 sanığın idamına karar verildi. Zalimler, Kubilay’ı şehit ettikleri meydanda asılarak idam edildiler. Mustafa Muğlalı Paşa 1943 yılında İkinci Dünya Savaşının en hararetli günleri yaşanıyordu. Ülkemiz işgal tehdidi altındaydı. Özellikle Doğu sınırımız süre

Koçero, Batman'ın Beşiri ilçesinin Alikan aşireti mensubu Komünist bir eşkiyaydı. Oldukça cesur, mert, yiğit ve adil bir insandı. Bir gün askeriye Alikan köyüne gider köy halkını dışarıya çıkartırlar rütbeli askerlerden binbaşı askerlere emir verir ve köy halkına dayak atarlar, hırpalarlar, küfrederler, hakaret ederler. Askerler köyden çıkarken köylüler de doğrudan adalet dedikleri Koçero'ya giderler, durum ve vaziyeti anlatırlar. Binbaşının evi Beşiri'dedir, Koçero binbaşının evinin yolunu tutar ve kapıyı çalar. Binbaşı'nın eşi kapıya gelir kim diye sorar Koçero benim der, kapıyı açmazlar Koçero'nun elinde el bombası vardır kapıyı açmazsanız ikinizi de patlatırım der. Kapı açılır Koçero eve girer oturur binbaşı eşine bize kahve yap der, Koçero binbaşıya kalk kendin yap der. Binbaşı kahveyi yapmaya gider ve döner Koçero binbaşının omuzuna dokunarak sen Alikan halkına zülmetmişsin, bir daha böyle bir şey duyarsam canını alırım der. Binbaşının korkudan yüzü kızarmış,

Damad Şerif Paşa’nın  Paris’te yayımlanan hatıralarından öğreniyoruz ki, Abdülhamit’in Osmanlı Bankası’ndaki büyük servetinden başka,  Deutsche Bank, Deutsche Orientbank, Swissbank, Kredi Lione gibi yabancı bankalarda kişisel serveti var.  Darphane’de basılan Hamidi denen altınlardan “Hiç kullanılmamış olanlar” yüzerlik “sucuklar” halinde ve onarlık destelerle Deutsche Bank ve Deutshce Orient Bank’a teslim edilmiş.  Halk yiyecek ekmek telaşındayken, devlet borç batağında yüzerken Ulu Hakan sucuk sucuk altınları binlik desteler halinde yabancı bankalara yatırmış. Yalnız Deutsche Bank’taki parası 1.080.000 altın.  Yazıyla: Bir milyon seksen bin altın (Cemal Kutay, Tarih Sohbetleri 3, İstanbul, Kasım 1966). Abdülhamit'in tahttan indirildikten sonra, bu dudak uçuklatan serveti  Enver ve Mahmut Şevket Paşa'nın emri ile kendisinden zorla alınan bir  vekaletle Selanik'e getirildi ve ordunun modernizasyonunda kullanıldı. Çanakkale Savaşı Abdülhamit'in soygun altınları ile alına